Tekstil bölümü yıllarca Türkiye’de öncü olurken, dünya çapında da gelişti lakin sorun şu ki markalaşma ve katma bedelli üretim yaratamayınca rekabette ucuzluk kulvarında yer alıyor. Bu da patronun gözünü tasarruf ettiğinde seslerin yüksek çıkamadığı, enflasyonla ezilse de umursamadığı ‘işçi maaşlarına’ çeviriyor. Böylece çalışan kesim, bilhassa dokumacılık dalında hem işini kaybetme tehlikesiyle yaşıyor hem de örnek alınan ülkelerdeki kaideler içleri acıtıyor.
Türkiye’nin ihracat öncelikli modelinde dokumacılık kesimi öne çıkıyor. Tarihten gelen sıkıntılarla hala “sanayide devrim” sorunsalı yaşanan Türkiye’de, markalaşma ve katma pahalı üretim meseleleri, Cumhuriyet’i kurarken dev fabrikalar kuran ülkemizde 100 yıl sonra da tartışılıyor.
İhracat odağında maliyetler öne çıkarken, iç dinamiklerdeki enflasyon ve kur sarmalı da dikkat çekiyor. Bu açıdan bakıldığında patron tarafın haklılığı görülürken, ülke gelir paylaşımına bakınca çalışanın durumu tabloyu değiştiriyor. Ulusal gelirden ve büyümeden alınan hisse, maaşlılar için giderek küçülürken, patron hala fiyat maliyetlerinden yakınıyor.
Tekstil kesimi, emek ağır olarak katma bedelli olmayan üretimle, patronun artan maliyetleri ve personellerin açlık hududu ve altındaki fiyatlarıyla son 1 yılda işten çıkarmalarla gündemde.
Yükselen maaşların enflasyonu yükselttiği savunulurken, patron maliyetlerden ve rekabet edememekten şikayetçi oluyor. Personeller de şirketlerin kârlarını işaret ediyor.
Tekstilcilerin işaret ettiği rakip ülkeler olarak Bangladeş ve Pakistan telaffuzlarına dokuma bölümünden Sabri Ünlütürk, katma kıymetli eserlerde bu ülkelerin rakip olmadığını söyledi. Lakin kur ve enflasyonda son yıllarda yaşananların da gerçeklik uzak olduğunu ekledi.
Devrimci Personel Sendikaları Konfederasyonu (DİSK) İstanbul Bölge Temsilcisi Asalettin Aslanoğlu, Türkiye’de çalışan personele Bangladeş, Tayvan fiyatlarının dayatılamayacağını söylerken, patronların hükümetle pazarlıklarında, güç, teşvik, vergi konuşmak yerine emekçi maaşı konuştuğunu belirtti.